Spaans geduld met corona

Een lange rij staat voor het postkantoor. Er klinkt gemopper want het begint te regenen, maar er mogen maar vier klanten tegelijk naar binnen, dus we wachten geduldig.

Ook hier kopen we ons helemaal suf online dus iedereen staat er met dikke enveloppen en afhaalberichten. Ik tel de pakketjes en het is een gelijkspel tussen Amazon en Inditex.

Iemand springt verschrikt opzij want boven haar hoofd wordt een kleedje uitgeklopt vanuit een keukenraam. Bijna stapt ze per ongeluk in de anderhalve meter van haar buurman die even gelaten als begripvol opkijkt van zijn mobiel. Tenminste dat interpreteer ik want door dat mondmasker is het soms moeilijk te zien wat iemand denkt. 

Uit mijn ooghoek zie ik het terrasje van Juan dat er al weer weken verlaten bij ligt. Toen alleen nog de horecagelegenheden met terrassen open mochten, stonden er zelfs mensen onder een paraplu in de regen hun café con leche te drinken. Voor een Spanjaard speelt het leven zich nu eenmaal veel meer buitenshuis af dan in het noorden van Europa. ’s Lands wijs, ’s lands eer.

We balen behoorlijk van dit alles maar eigenlijk is het opvallend hoe gelaten de Spanjaarden over het algemeen met de restricties om lijken te gaan. Balen, vervelend, mierda… maar hier worden geen containers in brand gestoken over de avondklok, niemand zeikt nog over het allang verplichte mondmaskertje en er staan geen vreemde activisten op om de epidemiologen de les te lezen.

Waarom? Volgens mij heeft het iets te maken met zelfkennis en met volgorde. Toen dit allemaal begon, waren wij hier in Spanje natuurlijk net zo onwetend over hoelang dit allemaal zou duren als de rest van de wereld. De crisis in Spanje was zeer ernstig en er moest ingegrepen worden. Toen heeft de Spaanse regering in maart vorig jaar, dus reeds aan het begin van dit alles, een beslissing genomen die net zozeer op noodzaak als op zelfkennis gebaseerd was.

In Spanje kun je geen halve maatregelen treffen want daar zal niemand zich wat van aantrekken. Er is toch immers nog een andere helft? Nou, dan melken we die gewoon uit. Daarom wist de regering dat het land in lockdown moest. Ik bedoel dus een echte lockdown. Niet nep zoals bij jullie in het noorden, nee, lockdown total. Het volk werd niet voorzichtig verzocht of we alsjeblieft zoveel mogelijk thuis konden blijven, nee, het moest zonder enige ruimte voor vrije interpretatie opgelegd worden. Kwestie van zelfkennis.

De noodtoestand werd uitgeroepen en bijna van de ene op de andere dag was er werkelijk geen kip meer op straat. Wel kwamen er herten en berggeitjes, everzwijnen en zelfs een beer (echt waar! Dit was in Asturias) uit de bossen de steden in gelopen want die voelen zich nu eenmaal veiliger zonder mensen.

Twee maanden lang hebben we thuis opgesloten gezeten. Toen jullie nog de straat op mochten, de deur uit, de hort op… zaten de siësta slapende, niet serieuze en altijd maar feestende Spanjaarden thuis. Wij hebben met Italië de zwaarste lockdown van heel Europa ondergaan en het hielp. Dus kunnen, ook nu ons geduld op raakt, de huidige restricties niet veel indruk maken. Ze zijn irritant dat wel. Maar we hebben het erger meegemaakt. 

Kwestie van volgorde.

Een paar winterse weken avondklok… Nou en?

Tekst: Marielle Saegaert

Lees ook het prachtige boek over Santiago de Compostela van Marielle Saegaert.