Italiaanse klaagzang

Het land van je dromen, waar je wil wonen, genieten en oud worden, bekijk je door een roze bril. Eenmaal gesetteld in je nieuwe omgeving begint het echte leven en zie je ook de minder leuke dingen. De roze bril zet je niet af, maar de glazen beginnen soms wel een beetje te beslaan. Ank Oostland woont nu een aantal jaren in Italië en maakt ons deelgenoot van haar verhaal.

‘Laten we eindigen met positieve ervaring’ stel ik voor nadat we met z’n allen, mijn in Ligurië wonende buitenlandse vrienden en ik, minstens een uur flink hebben zitten mopperen op Italië. Over de frustratie van het uitblijven van de certificatie van een onlangs volledig gerestaureerde villa waardoor de B&B niet van start gaan. Over een mislukte in Genua uitgevoerde darmoperatie. Over het afbreken van een recent gebouwde pergola. Niet omdat die illegaal is, maar omdat de Italiaanse buren klaagden dat het hun uitzicht beperkt ondanks de open constructie.
Een van ons begint over de Italiaanse belastingen. Dat die voor in Frankrijk residerende Amerikanen een stuk voordeliger uitpakken dan voor hun lotgenoten in Italië. Maar, voel je je einde naderen en heb je mededogen met je nabestaanden, verhuis dan naar Italië waar de erfbelasting significant lager is dan in Frankrijk. Wij hadden een akkefietje met de Italiaanse belastingdienst. Maar gelukkig wist onze accountant een in 2019 onterecht opgelegde flinke belastingaanslag drie jaar later van tafel te krijgen.
Maar ons ‘leed’ valt in het niet bij dat wat Marga allemaal te verduren heeft gekregen bij de renovatie van haar huis. Daarbij is zo ongeveer alles misgegaan wat kon misgaan. Van onbetrouwbare aannemers tot zeurende en klikkende buren en alles wat daartussen zit.
Dan begint iemand over het postkantoor. De ergernis hierover blijkt een grote gemeenschappelijke deler. Die lange rijen zijn dus niet uniek voor de filialen in Sanremo. ‘Wat doen ze daar toch allemaal en waarom duurt het zo lang voordat een klant is afgehandeld?’ verzuchten we allemaal. En we weten allemaal dat je niet op de eerste van de maand moet komen, want dan zijn er nog langere rijen vanwege het opnemen van het pensioen.

Take it or leave it
Maar, iedereen stemt ermee in dat we na deze klaagsessie positief moeten eindigen. Britse Simon heeft al eens eerder verklaard dat er hier blijkbaar iets is wat ons allen aantrekt. Waarom wonen we hier anders? Al onze ergernissen zijn de mores van het land en dat zul je moeten accepteren of verhuizen naar elders: ‘Take it or leave it’. Ik denk regelmatig aan zijn woorden terug. Hij heeft gelijk natuurlijk. Maar, het voelt zo goed om met lotgenoten stoom af te blazen over frustrerende Italiaanse toestanden.
Nederlandse Petra bijt het spits af. Zij is erg tevreden met de aannemer en zijn medewerkers die de restauratie van haar villa hebben gedaan. Britse Simon is in het algemeen zeer te spreken over hun huidige leven in Italië waar hij met zijn vrouw na een jarenlange zwerftocht door Europa is neergestreken. Ierse Barbara uit haar bewondering over het totale gebrek aan omgevingsbewustzijn van Italianen. We discussiëren of we dit kunnen rangschikken als een positieve ervaring.
Mijn beurt zit eraan te komen. Koortsachtig probeer ik iets te bedenken. Er schieten me alleen maar negatieve dingen te binnen. De vele gaten in de weg waardoor we iedere keer slalommend onze heuvel af- dan wel oprijden. De parkeerboete die onze vriendin Rachel kreeg omdat ze op een officiële parkeerplek met een band op de stoep stond. Hemeltergend! In heel Sanremo parkeert iedereen waar het hen uitkomt, blokkeert daarmee de toch al drukke verkeersstroom en daar zien we nooit parkeerboetes onder de ruitenwisser geklemd zitten.
En dan al het vuilnis dat menigeen bij de glasbakken neerzet terwijl dat wekelijks deur aan deur wordt opgehaald. De meeuwen, duiven, ratten zijn er blij mee en verspreiden maar wat graag de inhoud over de volle breedte van de weg. Dat de waterleiding van de buren al bijna een jaar druppelsgewijs water lekt. En dat dit op heel veel plekken in Sanremo het geval is.
Ik heb nog even, eerst is Shyanne aan de beurt. Ze vertelt over de verpleegster die haar een bijzonder prijzige vaccinatie tegen gordelroos zou geven. ‘Als u wacht tot volgend jaar, dan is het gratis want dat wordt u 65’. Dat bespaart haar vierhonderd euro. En dan schiet mij iets te binnen. Manlief moest voor zijn pensioen een ‘bewijs van in leven zijn’ halen bij het bevolkingsregister (Anagrafe) van Sanremo. Zich voorbereidend op een lange wachttijd, net als vorig jaar, en met de e-bookreader in de aanslag, blijkt dat hij meteen aan de beurt is. Mijn vrienden zijn onder de indruk, want ook de lange wachttijd bij de Anagrafe is berucht.

Eco-monster
In de dagen na onze moppersessie, schieten me meer positieve zaken te binnen. Dat het zogenoemde ‘Ecomostro’ (eco-monster) in de haven van Sanremo na zo’n twintig jaar eindelijk wordt afgebroken. Het is een betonnen geraamte dat ooit hotel had moeten worden, maar vanwege een faillissement nooit is afgemaakt. Dat er wordt gewerkt aan het voltooien van een parkeergarage in Arma di Taggia. Minstens sinds 2013, toen wij hier voor de eerste keer waren, ligt de bouwput er haveloos en mistroostig bij. Ook als gevolg van een faillissement. Een lelijke puist midden in het centrum. Dat de eigenaar van bar Living Garden in Sanremo na bijna tien jaar tekenen van herkenning begint te vertonen en hij zijn mond vormt tot iets dat verdraaid veel weg heeft van een glimlach. Dat eigenares Francesca van bar Paulo altijd zo enthousiast is en mijn vriendinnen en mij altijd croissants meegeeft. Dat Jack automatisch een oproep kreeg voor een vaccinatie tegen gordelroos. Dat, toen ik laatst op het strand van Arma di Taggia plastic aan het rapen was, er twee kleine meisjes waren die dat ook gingen doen. Het schept hoop voor de toekomst. Dat de (meeste) bars hier altijd zo ongelooflijk efficiënt zijn. Het mag chaotisch lijken, maar in no time staat de koffie voor je neus. Dat er af en toe een gat in de weg opeens is gevuld. Dat een ontbijtje bestaande uit twee cappuccini en twee croissants nog altijd ongelooflijk goedkoop is. Bij de meeste bars kost je dat rond de zes of zeven euro. Ook aan zee. Dat wanneer je alcohol bestelt, je altijd hapjes (stuzzichini) er gratis bij krijgt. Dat de meeuwen hier weliswaar vuilniszakken openrijten, maar zich verder voorbeeldig gedragen. In Noordwijk is het me overkomen dat vlak voor mijn neus een groot stuk appeltaart door hen werd gegapt.
Maar vooral dat we in onze handen mogen knijpen en ons bevoorrecht voelen dat we in dit bijzondere en doorgaans zonovergoten land wonen. Alle ergernissen en frustraties ten spijt.

Ank Oostland
April 2024