Inspiratie vinden op St. Maarten

In 2015 vertrok Merel Dubelaar samen met haar man en kinderen voor het werk van haar man naar Sint Maarten, terwijl ze niet wisten voor hoelang. Het zou in principe voor een half jaar tot een jaar zijn, maar misschien ook wel langer. “We zouden wel zien”.

Ik zat al eventjes zonder werk thuis en toen deze kans voorbij kwam wilde ik niets liever dan de boel de boel laten en helemaal even opnieuw beginnen op een mooi zonnig eiland. Dat klonk heel wat aanlokkelijker dan weer een donkere winter in Nederland in te gaan met de zorg voor twee kleine kinderen en elke dag sollicitatiebrieven schrijven.

We hadden twee maanden voorbereidingstijd waarin uiteraard een heleboel geregeld moest worden. Omdat dit misschien alleen een korte uitzending zou worden, was alles wel voor mijn man, maar weing voor mij en de kinderen opgezet. Er moest dus veel geregeld worden, maar wat gaf dat tegelijkertijd veel energie! En als de dingen niet gingen zoals het moest, dan moest het maar zoals het ging. Uiteindelijk komt er overal wel een oplossing voor.

Twee maanden later zaten we met de maximale toegestane hoeveelheid bagage, waaronder kinderwagen, autostoeltjes, speelgoed en natuurlijk de kids zelf, in het vliegtuig.

De eerste dagen op Sint Maarten waren even flink aanpoten vanwege het tijdsverschil, de warmte en de kinderen die in dit appartement samen op een kamer moesten slapen. Ook was het wennen om aan de ene kant van ons appartement de vliegtuigen te horen opstijgen en landen en aan de andere kant de zee te horen, die grote golven liet omslaan. Al snel gingen we op pad om het eiland te ontdekken en langzaam ontwaakten we uit onze jetlag en ontdekten op wat voor een prachtig tropisch eiland we beland waren. Compleet met mooie stranden, fantastisch eten en uiteraard heerlijk weer. Hoewel wij aan de ‘Dutch side’ woonden, sprak iedereen daar Engels en vrijwel niemand Nederlands.

Onze zoon was net vier jaar geworden en was zo blij dat hij eindelijk naar school zou gaan. Daar stond hij dan in z’n uniformpje. Maar tja, het was wel een Engelstalige school en hij sprak geen woord Engels. De eerste maanden waren zwaar voor hem en mijn moederhart, “maar mama niemand begrijpt mij en ik begrijp niet wat zij zeggen”. Maar als dan het moment komt dat juf stralend vertelt dat hij een verhaal in het Engels heeft verteld, geeft dat een onbeschrijfelijk trots gevoel.6

Ondertussen bracht ik ook de jongste ’s ochtends naar een pre-school zodat zij met andere kinderen kon spelen en ik ook even wat tijd voor mezelf had. Ik ging sporten, boodschappen doen of afkoelen met een duik in zee en even simpelweg genieten van wonen aan het strand. De weekenden waren sowieso een feest. Vrijdagmiddag borrelen en eten op het strand met collega’s en daarna twee dagen volop genieten van het tropische eiland.

Toen er bijna een half jaar om was, rees toch de vraag, hoe nu verder? We konden nog twee jaar door naar Curaçao, wat we eigenlijk wel graag wilden – ik had al contact gezocht met een leuke internationale school daar -, maar na veel wikken en wegen voelde het toch beter om weer terug te keren naar Nederland.

Ook voor mijn ambities was het beter om terug te gaan. Ik was tot dan toe altijd werkzaam geweest in de technische sector en dat wilde ik niet meer. Vlak voordat we naar St. Maarten vertrokken was ik begonnen aan een loopbaancoaching traject, omdat ik er alleen niet meer uitkwam en maar in kringetjes bleef ronddraaien.

Mijn coach stelde voor om via Skype nog enkele sessies te plannen, zodat ik mijn verblijf op Sint Maarten juist kon gebruiken om mijn richting te bepalen. Dankzij deze sessies en door de vele strandwandelingen op het eiland, werden mijn plannen steeds concreter. Ik wilde graag mensen helpen vanuit mijn eigen intrinsieke motivatie. Gelukkig kon ik bij terugkomst toch nog even tijdelijk aan de slag bij mijn oud werkgever, waardoor ik wel weer even in de technische sector terugkwam, maar waar we ook met een heel fijn team in volle vrijheid mooie dingen konden opzetten en waardoor ik ontdekte hoezeer ik het arbeidsproces gemist had.

Na een paar maanden weer gewerkt te hebben, ben ik begonnen met de opleiding tot Mindful Analyst. En toen ik het traject eenmaal zelf doorlopen had, was ik verkocht. Wat had ik een spijt dat ik dit niet al op St. Maarten had gedaan, dat had me al zoveel eerder veel meer rust en minder chaos in mijn hoofd kunnen geven, maar ach, het heeft vast zo moeten zijn. Nu run ik met veel voldoening mijn eigen online praktijk MetMerel waarin ik partnerzorg voor expats bied.

Nu ik van dit leven in het buitenland een beetje heb kunnen proeven, blijft het wel kriebelen om meer op deze manier van de wereld te gaan ontdekken, maar als we een volgende keer weer gaan, willen we wel iets beter voorbereid op pad. Hoewel aan de andere kant deze juist onvoorbereide sprong in het diepe me ook weer zoveel heeft gegeven.

Tekst: Merel Dubelaar
Foto’s: Merel Duberlaar, Diana Ritchy