Jó napot op de Hongaarse poesta

Alex en Martina de Ruijter van Bijsterveldt hadden al vele jaren de wens om een huis aan het water te bezitten en op de leeftijd van ongeveer 55 jaar te stoppen met werken in loondienst.

Tijdens hun vakanties in diverse landen hadden ze al vaak gezien dat culturen op een veel eenvoudiger en rustigere manier hun leven leidde
en dat je met minder ook heel tevreden kunt zijn. Ze zijn wel graag bezig dus ze wilden nog wel iets blijven doen, zo mogelijk in de vakantiesfeer en met de natuur. Wat is er leuker dan met anderen te genieten van alles wat de natuur te bieden heeft? Ook een zonniger klimaat leek hen wel fijn en het oog viel daarbij dus vaak op het buitenland. Toen de kinderen zelfstandig waren zouden ze de sprong wel willen maken. Beiden zijn nog vitaal en waarom wachten tot je pensioen? Alex en Martina vertellen hun verhaal:

Het Tisza-meer
“We gingen eens op de emigratiebeurs kijken wat daar geboden werd en wat per land zoal de emigratieregels waren”, begint Alex. “We hebben een broertje dood aan regels maar je kunt er niet omheen. Op de beurs viel ons meteen een heel vrolijke stand op met leuke foto’s van betaalbare huizen. Maar hmmm… Hongarije, waar ligt dat ook al weer? De makelaar had al gauw onze wensen op een rijtje. Wij zijn fervent bootliefhebbers en onze boot moest dus mee kunnen. Het Tisza- meer in Hongarije, dat was helemaal raak.

Het meer is ontstaan in de jaren 70 toen de rivier de Tisza op vele plaatsen is ingekort en een stuwdam is gelegd bij Kiskore. Daarbij liep een gedeelte van de poesta onder water en ontstond het Tiszameer. Dit meer moest water naar de poesta brengen en het land vruchtbaar maken. Je mag er gemotoriseerd varen, de natuur is er buitengewoon divers en er is een sprookjesachtige begroeiing op het wateroppervlak! De huizenprijzen waren laag en de stukken grond groot. Dan konden we altijd onze lang gekoesterde camping starten, dachten wij. Dus eerst eens daarheen met de rugzak. Kijken of het gebied met openbaar vervoer bereikbaar is. Nou, supergoed dus. Vliegen op Boedapest of Debrecen. Omdat lang niet iedereen hier een auto heeft, wordt openbaar vervoer overal nog ingezet, tot in het kleinste dorp.”

Lage prijzen
“Het gemiddelde inkomen ligt in deze streek rond de 400 Euro per maand, dus de prijzen van huizen, eten en drinken liggen in het verlengde hiervan. In kleine dorpen verbouwt men zijn eigen groenten en heeft men eigen vee. In de wat grotere plaatsen is er een goede supermarkt en kan je gewoon alles kopen.

De makelaar had iets op het oog, maar er waren nog hindernissen te nemen. Het perceel bestond uit drie stukken grond waarvan er twee officieel in het buitengebied lagen. Die kon je als buitenlander niet kopen. Wel als je het bestemmingsplan laat wijzigen, maar daar moet voor betaald worden. Zonder de grond aan de buitenkant wilde we niet kopen omdat er dan iemand in de toekomst in ons uitzicht op de poesta zou kunnen bouwen.”

Natuur Camp-inn
“Sinds september 2014 zijn wij dus eigenaar van een inmiddels mooie opgeknapte boerderij met liefst 8600 vierkante meter grond, genaamd Natuur Camp-inn Tisza-To. Met kamerverhuur in deze boerderij bieden wij een heerlijke vakantieplek voor natuurliefhebbers. We hebben een minicamping voor in totaal 15 gasten. Dat vinden we genoeg om de rust te waarborgen. Ook organiseren wij, bij voldoende deelnemers, 10-daagse retraites volgens de technieken van de Vipassana meditatie in bepaalde weken.

Onze locatie heeft vrij uitzicht over de poesta. Het Tiszameer (Tisza-To) herbergt een vogelreservaat en maakt deel uit van het nationale park Hortobagy. In onze directe omgeving is verder alles aanwezig om een vakantie compleet te maken. In Tiszaorveny, vlakbij Tiszafured, zijn er zelfs vier grote supermarkten en ontbreekt het aan niets. Wij zitten in een dorpje naast deze stad met de voeten op de poesta. Poesta betekent ‘leeg land’, daar zou niets groeien en bloeien. Nou, niets is minder waar, het is een zee van bloemen en kruiden, vlinders, reptielen, vogels, reeën , konijnen, hazen en vossen…”

“Onze doelstelling is om mensen te laten genieten van alles wat de natuur te bieden heeft. Op onze plek aan de rand van een dorpje tegen de stad Tiszafured ervaar je nog het authentieke Hongaarse landleven. Er komen nog paarden met karren door de straat en schapenkuddes met herders bepalen hier het beeld. We zijn omringt met schapen en ooievaars, er vliegen roofvogels en je ziet hier reeën lopen. Ook vele vogels die je in Nederland niet ziet kunnen hier gespot worden.
Vissers vangen hier grote meervallen in het meer dat omringt is door een fietspad van 75 km waar je ongestoord kunt fietsen.”

Permacultuur
“In een recreatietuin die is opgezet volgens de principes van de Permacultuur telen wij zelf onze biologische producten. Deze cultuur is er vooral op gericht dat mens, dier en milieu elkaar dienen.
Ook staat deze cultuur ervoor dat de vruchten van de aarde niet ten kosten gaan van de aarde. Dit kan gerealiseerd worden op een wijze waarbij we weer voldoende teruggeven aan de aarde. Op deze manier kan de cyclus van geven en ontvangen in evenwicht blijven en permanent door gaan. De basisprincipes van deze cultuur worden doorgetrokken in de verwerking van ons afvalwater. Dit doen we via een hydrofytenstelsel in de bodem van het perceel. Daarnaast bevatten de gastenkamers een natuurlijke koelkast. Die zit in de hoek van de kamer in de vloer.”

“De emigratie is officieel geworden op Koningsdag 2016. We hebben toen de definitieve keuze gemaakt om onze baan op te zeggen en gewoon te gaan. In 2014 hebben we vier weken gewerkt aan de gastenkamers. In 2015 zijn we met al onze vakantiedagen drie maanden aan het werk geweest om het totaal verloederde pand en perceel schoon te maken, opnieuw te
omheinen en de muren van leem te herstellen en schilderen.

Taal
We hebben alles met zijn tweetjes gedaan want een aannemer zoeken valt hier niet mee. De taal is het grootste struikelblok. Onze generatie kent geen vreemde talen. Sowieso op het platteland. Hier kent een enkeling die in het toerisme werkt slechts wat Duits. Maar het lukt inmiddels aardig om met woorden te communiceren. Zinnen maken is lastiger. De mensen hebben veel geduld en respect voor je pogingen. De uitspraak van woorden die je leest is heel anders en één enkel woord kan door de uitspraak wel vier betekenissen hebben. Klussen en met de handen werken gaat ons in die zin beter af dan de taal leren…”

Leef in het nu!
Wij hebben het hier in ieder geval prima naar onze zin. De manier van leven bevalt ons prima. De bureaucratie is groot en traag, daar moet je even doorheen. Dat brengt je dan meteen op Hongaars ritme. Wij zouden tegen mensen met dezelfde wensen willen zeggen pluk de dag en ga ervoor. Het juiste moment komt nooit als je het niet zelf pakt. Leef in het nu zoveel je kan en maak je geen zorgen over morgen, die zorgt wel voor zichzelf!”

Vier jaar later
Martina en Alex lieten onlangs via de site van Ik Vertrek weten nog absoluut geen spijt te hebben gehad van hun emigratie naar Hongarije:

“Hongarije maakt de laatste jaren een grote ontwikkeling door en daar plukken ook wij, in het toerisme, de vruchten van. We zijn inmiddels goed geïntegreerd en hebben vele sociale contacten. De levensstandaard is ongeveer hetzelfde als in Nederland, alleen is het geen ratrace hier. En we houden van de ruimte hier.Ook hier zijn dezelfde maatregelen genomen in de strijd tegen het Coronavirus. Een echte uitbraak heeft gelukkig niet plaatsgevonden, maar ze zijn er hier al wel op voorbereid. Er is een avondklok ingesteld en de ouderen mogen de winkels van 9-12 uur gebruiken, wij daarvoor en daarna. Ook zijn er boodschappendiensten voor wie dat nodig heeft.” 

Tekst & foto’s : Alex & Martina de Ruijter