We missen de ansichtkaart…

Aan het begin van het weekend, de meerderheid van onze verplichtingen zijn voor een paar dagen weer achter de rug, is het tijd voor die kleine dingen waar je in je drukke week maar niet de tijd voor vindt. Zoals het schrijven van dat ansichtkaartje aan die vriendin in Amerika. 

Pardon? Ansichtkaart? Ik app wel even, plaats wel een paar foto’s op mijn Insta; dan is ze toch ook weer helemaal bij? Ja en nee. Wij emigranten weten als geen ander wat het is om een persoonlijk (handgeschreven! Wat klassiek!) bericht te krijgen. In je nieuwe land wonen kan soms best een uitdaging zijn, niet alles gaat gelijk en altijd van een leien dakje… Een persoonlijk bericht is dan een veel groter hart onder de riem dan die gelikte foto op Instagram…

De ansichtkaart wordt al eeuwen geschreven en gestuurd maar in de 19e eeuw kwam hij er zoals we hem vandaag de dag kennen. Een Duitser kwam met het geniale idee een plaatje op de voorkant af te drukken; vandaar de Duitse origine van het woord: die Ansichtskarte. In de eeuwen ervoor werden persoonlijke berichten per briesend paard afgeleverd; de opkomende ansichtkaart werd als schandelijk gezien daar zelfs bedienden de inhoud van het bericht konden lezen. (Stel je voor!) Met de komst van de postmaatschappijen en de verbeterde druktechnieken was deze gêne voorbij. Aan het begin van de 20e eeuw werden miljarden kaartjes verzonden.

En als je dan aan de andere kant van de wereld een kaartje uit Holland krijgt, handgeschreven… Geef toe: dat is toch veel leuker?

Foto van Miray Bostanci via Pexels