Grenzenloos
Wonen, werken en leven in het buitenland
In 2002 vertrekken Elliëtte en profvoetballer Michel Kreek met hun zoontje naar Athene. Michel krijgt de kans om te gaan voetballen bij Athene AEK. Elliëtte is hoogzwanger. Na een avontuur van twee jaar keren ze terug naar Nederland. ‘We zagen elkaar heel veel. We waren tot elkaar veroordeeld.’
Elliëtte Kreek is een pionier. ‘Ik ben ondernemend, ik vind het leuk om van alles te ontdekken. Dat deed ik in Athene ook. Ik ging op zoek naar restaurantjes, naar speeltuintjes voor de kinderen… Als je verlegen bent, red je het niet in een ander land.’
Vrij plotseling vertrok ze in 2002 samen met haar man en tweejarige zoontje naar Athene. ‘Michel zat bij Vitesse en had aangegeven dat hij wat anders wilde. Er waren een aantal opties en Athene werd concreet. Ik was acht maanden zwanger en ik stond er wel voor open om naar het buitenland te gaan. Ik ben vrij snel na de verhuizing bevallen in een Grieks ziekenhuis.
Via de club zijn we in contact gekomen met een goede gynaecoloog en kon ik bevallen in een moderne privékliniek. Dat vond ik fijn want in Griekenland zijn ziekenhuizen niet hetzelfde als in Nederland.
De bevalling zal ik niet snel vergeten. Michel mocht er niet bij zijn, pas op het allerlaatste moment. En na de bevalling moest ik verplicht rusten. Mijn zoontje werd meteen weggehaald, die zag ik pas de volgende ochtend. Ja, het was heel anders dan in Nederland. Ik ben Nederland veel meer gaan waarderen.’
Zoek je woonwijk zorgvuldig uit
De twee jaar in Griekenland waren soms best zwaar voor Elliëtte. ‘Het klinkt romantisch om naar Griekenland te gaan, maar dat was het niet. Ik was veel alleen, keek tv. Ik zat met twee kleine kinderen op een Grieks appartement. De telefoonrekening was in die tijd heel hoog. Michel was regelmatig ’s nachts weg voor een trainingskamp.
In Nederland kun je met kinderen naar speeltuintjes. In Griekenland zijn die er weinig. En nergens is er een normale stoep. Dan liep ik met de kinderwagen op straat, reed er weer zo’n gek met zijn auto bijna de cellulitis van je benen. De mentaliteit is verschrikkelijk. Als ik met twee kleine kinderen een taxi wilde pakken vanuit de stad naar Kifissia, werd ik vaak afgepoeierd.
Ik had gelukkig onze huisbazin waar ik veel contact mee had. Ik had ook contact met de moeders van de school van mijn oudste zoontje. Maar achteraf was een huis met een lift of een huis op de begane grond makkelijker geweest! Die kinderwagen steeds omhoog en omlaag tillen, was een hele klus. Maar onze huisbazin was echt een moederfiguur en daar heb ik veel steun en gezelligheid aan gehad.’
Regel een oppas
Vanwege het warme weer trainde Michel of ’s ochtends heel vroeg of ’s avonds. ‘We zagen elkaar altijd overdag, we dronken koffie op terrasjes in onze wijk. Ik dacht wel eens: kon ik maar eens met iemand anders koffie drinken. We zeiden het ook wel tegen elkaar. We waren tot elkaar veroordeeld. Dan dacht ik: geef me een afstandsbediening en zet er iemand anders neer, de buurvrouw of zo. We botsten vaak, maar daarna praatten we er wel altijd over.
Eens in de zoveel tijd ging ik een weekje met de jongens naar Nederland, om op te laden. Dat kon financieel, dat scheelt. En we hadden ons huis in Nederland aangehouden, dat maakt ook uit.’ Ze adviseert andere jonge ouders om meteen een goede oppas te regelen. ‘Dan je kun je allebei je eigen dingen doen. In Nederland kon ik terugvallen op onze ouders. Dat gemis heeft veel impact in je dagelijks leven, in Nederland breng je de kinderen makkelijker even bij opa en oma. Daardoor waren we in
onze vrijheid beperkt.’
Pas je aan
Michel had het beter naar zijn zin in Griekenland dan zijn vrouw. ‘Hij was minder eenzaam, hij had zijn voetbal en alle contacten die daarbij horen. Bovendien was het leven voor hem heel overzichtelijk.
In Nederland ging ik de hort op, in Griekenland was ik er altijd voor hem. Voor hem kwam de moeilijke periode pas veel later, toen we terug waren in Nederland en hij stopte met voetballen. Tot die tijd was hij gewend dat hij centraal stond in ons gezin. Alles stond in het teken van zijn werk. Zo gaat dat bij profvoetballers. Als partner ben je altijd ondergeschikt aan de
carrière van je man. Voetballers hebben nooit moeite om keuzes te maken want ze kiezen altijd voor zichzelf, voor hun eigen carrière. Maar toen hij stopte, veranderden voor mij de voorwaarden. Ik heb tegen hem gezegd: nu zijn alle gezinsleden gelijkwaardig. Ik wilde bijvoorbeeld gaan werken. Hij heeft zich moeten aanpassen en dat heeft hij gedaan. Hij is een leukere man geworden.’
Gun elkaar baalmomenten
De basis van hun relatie is goed, weet Elliëtte sinds ze in Griekenland heeft gewoond. ‘Anders hadden we dit avontuur niet overleefd. Ik vind dat we er sterker uitgekomen zijn. Als ik iemand moest kiezen op een eenzaam eiland dan zou ik voor Michel kiezen. Door zo’n avontuur word je gedwongen om met elkaar te praten.
Communicatie is zo belangrijk. Je worstelt allebei met hetzelfde. Je bent geneigd om alles vanuit je eigen gezichtspunt te zien maar het is belangrijk om je in de ander te verplaatsen. En om elkaar de ruimte te geven om te balen, om de ander baalmomenten te gunnen. Ik hoor wel eens mensen zeggen: we gaan uit elkaar, het werkt niet meer. Dan denk ik bij mezelf: wat heb je eraan gedaan? Wij hebben ook lastige periodes gehad. Maar we zijn bij een gesprekscoach geweest en die heeft ons verder geholpen.’
Ga naar een gesprekscoach
Elliëtte kan iedereen aanraden om met een gesprekscoach te praten als je samen in een moeilijke periode zit. ‘Hij heeft ons als het ware gereset. Hij zet je weet terug in de fabrieksinstellingen. Hij geeft je inzicht in jezelf en in je relatie. Dan snap je wat je verkeerd hebt gedaan.’
Elliëtte heeft geen moment spijt van het Griekse avontuur. “Je wordt er als mens rijker van. De tegenslagen die je oploopt, zijn weer lessen in je leven. Je wordt op jezelf teruggeworpen en daardoor leer je jezelf beter kennen. Verwachtingen scheppen teleurstellingen, daarom is het zo belangrijk om open minded te blijven en je aan te passen aan de situatie. Ja, ik denk
dat dat het belangrijkste is als je zo’n avontuur aangaat.’
Tekst: Auk Dijkstra & Annemies Gort
Foto’s: Elliëtte Kreek
Dit interview is samen met 16 andere interviews van bekende en minder bekende Nederlanders verschenen in het boek ‘Het eerste jaar is alles opwindend’. Een aanrader als je overweegt om voor korte of lange tijd in het buitenland te gaan wonen. Het boek bevat veel handige tips van mensen die je zijn voorgegaan. Daarnaast geven zes experts – van emigratiecoach tot seksuoloog – adviezen om je samen goed voor te bereiden.
