Grenzenloos
Wonen, werken en leven in het buitenland
Sinds enkele jaren wonen Alex Hoogendoorn (41) en Feija van Bokhoven (39) in Nieuw-Zeeland. Ze houden van rust en natuur en leven er ‘als God in Frankrijk’.
Alex heeft een baan als softwareontwikkelaar, Feija heeft een adviesbureau voor emigranten.
“We passen heel goed bij elkaar. We hebben een paar goede vrienden en dat is voldoende. We hebben genoeg aan elkaar.”
“Ik ben in Nieuw-Zeeland een veel aangenamer persoon geworden”, vertelt Feija. “In Nederland was ik vaak kortaf, gestrest. Ik denk dat ik in Nederland nooit zo ontspannen ben geweest. Hier ben ik anders. Als ik in de drie jaar dat we hier wonen drie keer chagrijnig ben geweest, is dat veel.” Haar man Alex kan dit beamen. “Het komt door de hele omgeving. Die is zoveel meer ontspannen. De natuur is prachtig, er is meer ruimte en rust.” Feija: “In Nederland hebben alle mensen altijd haast, daar leef je met je agenda. Hier heb ik niet eens een agenda.”
.
.
Ga alleen maar emigreren als je het samen goed hebt
Alex en Feija zijn zielsverwanten, maatjes. Veertien jaar terug ontmoetten ze elkaar tijdens een werkvakantie in Bolivia en sinds die tijd zijn ze onafscheidelijk. Feija legt uit:
“We zijn heel close. In Nederland deden we al veel samen en dat doen we nu ook hier in Nieuw-Zeeland. We hebben geen grote vriendenkring. We brengen veel tijd met elkaar door.” Alex knikt: “Daarom is onze relatie ook niet veranderd door de overstap naar Nieuw-Zeeland. We waren al gewend om veel met elkaar op te trekken. Zoiets kun je alleen doen als de basis van je relatie goed is.”
.
Neem een spaarpot mee voor minstens één jaar
Emigreren geeft onzekerheid, zeker in het begin, vertellen de twee. Feija: “Wij zijn geen mensen die het avontuur opzoeken, we houden van zekerheid. Maar toen we hadden besloten om naar Nieuw-Zeeland te gaan, hebben we allebei onze vaste baan in Nederland opgezegd, terwijl we beiden nog geen nieuwe baan hadden. We hadden een spaarpot voor een jaar en dat was gelukkig voldoende.” Na zes maanden kreeg Alex zijn eerste tijdelijke baan. Daarna heeft hij allerlei tijdelijke banen gehad en sinds een jaar heeft hij een vaste baan. Feija en Alex hebben afgesproken dat ze willen kunnen leven van één inkomen. Het tweede inkomen is voor de extraatjes. Feija: “Dat gaf rust die eerste tijd, dat het niet noodzakelijk is om meteen allebei een baan te vinden.”
Laat je helpen door Nederlanders
Het eerste jaar leefden ze ‘op een roze wolk’. Alex: “Alles wat je ziet, is mooi en goed. Maar na een tijdje ga je zien hoe een land echt is, dat niet alles positief is. Dat de huizen slecht zijn, dat er veel armoede is, dat kinderen mishandeld worden en gepest.”
In het begin woonden ze in de achtertuin bij Nederlanders die hen op weg hielpen met inburgeren. “Dat was heel handig, zij hebben een groot netwerk van Nederlanders. En nog steeds spreken we af en toe af met Nederlanders. Alle vrienden en kennissen die we hier hebben zijn immigranten. Dat is niet bewust, maar contact krijgen met Nieuw Zeelanders vinden we lastig. Ze zijn vriendelijk, maar laten je niet snel toe in hun privéleven.”
Blijf praten als het moeilijk wordt
Heel moeilijk hebben ze de emigratie niet ervaren, maar die eerste periode hadden ze allebei wel hun moeilijke momenten. Toen het arbeidscontract van Alex onverwacht niet werd verlengd door de economische crisis, ontstond er bij beiden paniek. Wat nu? Om toch maar weer zo snel mogelijk inkomen te hebben, heeft Alex een baan aangenomen die niet bij hem paste. Alex vertelt dat hij het niet goed naar zijn zin had op zijn werk. Feija tegen Alex: “Ik heb eigenlijk nooit doorgehad hoe slecht jij het naar je zin had.” Alex: “Ik zei er wel iets over, maar ik was bang dat het voor mij minder draaglijk zou worden als ik er veel aandacht aan zou geven.” Feija: “Achteraf hadden we rustig samen moeten praten, meer tijd moeten nemen om een nieuwe baan te zoeken. Dat hadden we ons ook vooraf voorgenomen: goed blijven praten als er moeilijke momenten zouden komen, misschien zelfs op gezette tijden. Maar als je in zo’n situatie komt, vergeet je dat.”
.
Ga sporten als je je down voelt
Voor Feija was het ook lastig toen Alex al een baan had gevonden en zij nog niet. “Ik ben veel gaan sporten, vooral zwemmen en pilates. Door sporten voorkom je sombere gevoelens en je komt in contact met anderen. En iedere dag ging ik naar de bibliotheek om op internet te kunnen kijken.” Lastig was het voor haar ook toen ze na twee jaar jobhoppen zich nog steeds niet konden settelen.” Alex legt uit: “Op een gegeven moment wil je je eigen huis en je eigen spullen. Maar ik wist niet van Feija dat ze daardoor down was. Ze kan dat goed verbergen.” Feija lacht: “Dat hebben we dus ook gemeen.” Hadden ze steun van vrienden en familie uit Nederland? Alex: “Ja, maar we wilden ze niet belasten met onze moeilijke momenten, deels omdat we bang waren dat ze ons wilden overhalen om terug te komen en deels omdat het makkelijker is om met mede-immigranten te praten, je zit in hetzelfde schuitje.”
Koester het gevoel van vrijheid
Inmiddels wonen de twee in hun zelfgebouwde huis in een klein dorp op het noordereiland. Feija: “We hebben geen hypotheek, dat is heerlijk, het geeft vrijheid.” Die behoefte aan vrijheid is ook de reden dat de twee bewust geen kinderen willen. Hun relatie heeft zich in Nieuw-Zeeland verdiept. Alex: “Uit elkaar gaan? Daar hebben we het nooit over, ook al weet je nooit hoe de dingen lopen. Wel praten we over wat we gaan doen als de één overlijdt. Ik denk dat ik hier blijf maar dat weet ik niet zeker, ik woon hier nu nog relatief kort en misschien trekt het dan om terug te gaan naar de familie.” Feija knikt. “Het zal er vanaf hangen hoe lang ik al in Nieuw-Zeeland woon en welke banden er nog zijn met Nederland.”
Maak contact met je buren Alex en Feija zijn blij met de emigratie naar Nieuw-Zeeland. Feija: “We leven als God in Frankrijk. We wonen in een wijngebied en als we op zaterdagmiddag bij een wijnboer een glaasje gaan proeven, voel ik me helemaal gelukkig.”
.
.
Zijn ze veranderd door de emigratie? “We zijn sociaal vaardiger geworden. We zijn allebei sociaal niet sterk, maar hier moet je dat wel zijn. Als je niet zelf een gesprek begint, gebeurt er niets. Nu we gesetteld zijn, leren we ook meer mensen kennen. En stel dat één van ons alleen komt te staan, dan heb je wel contacten nodig met mensen om je heen.” Ze zijn blij dat ze dit avontuur samen zijn aangegaan. Alex: “We passen bij elkaar. We hebben dezelfde ideeën. Ik kan bij Feija mezelf zijn.” Feija: “We hebben meer vertrouwen in elkaar en in onze relatie. We praten meer. Als ik merk dat hij gespannen is, dan vraag ik daarnaar. Soms weet hij zelf niet dat hij niet lekker in zijn vel zit. En zo doet Alex dat bij mij ook.”
Tekst & foto’s: Auk Dijkstra & Annemiek Gort, Joris Visser (foto 2)
Dit verhaal is een van de verhalen uit het boek ‘Het eerste jaar is alles opwindend’. – Wat doet een emigratie met je relatie?
